دوچرخه

سحر هم دوچرخه‌دار شد. پنج شنبه  رفتیم خیابان عبدالرزاق و خریدیم. خودم همیشه خاطرات خوبی از دوچرخه داشته‌ام. لحظه‌ی تحویل اولین دوچرخه‌ام را به یاد دارم. تازه جنگ زده هم بودیم و دار و ندارمان را از دست داده بودیم ولی در همان اوضاع خراب و اردوگاه و  آوارگی هم حق دوچرخه‌ی من رعایت شد و پس از آن هم همیشه دوچرخه‌هایم عالی بودند. کی گفته روزگار همیشه بد کردار است؟ بعد یادم است چه قدر از چرخ‌های کمکی دو چرخه‌ام احساس سرافکندگی می‌کردم و اولین بار که چرخ‌ها را باز کردند چه غرور و هیجانی داشتم. من اگر شروع کنم به یادآوری خاطرات دوچرخه‌هایم باید وبلاگ سومی هم راه بیاندازم. مطمئن نیستم موقع خریدن دوچرخه‌ی سحر کدام‌مان بیشتر ذوق زده بودیم من یا سحر؟



دوچرخه را خودش انتخاب کرد. از اول هم می‌دانست چه رنگی را می‌خواهد.  از همان جایی خریدیم که قبلن سه‌چرخه‌اش را هم خریده بودیم و فروشنده امیدوار بود که دوچرخه‌ی بعدی‌اش را هم از خودش بخریم و دوهزار تومن تخفیف داد!  امیدوارم تا آن وقت در قانون منع دوچرخه سواری خانم‌ها تجدید نظر کنند. به طور کلی امیدوارم تا سحر بزرگ‌تر می‌شود خیلی از قوانین اصلاح شود.

همان طور که قبلن هم نوشته‌ام الان دیگر نمی‌شود بچه را با دوچرخه فرستاد توی کوچه.  ماشین‌ها زیاد شده‌اند و زیاد دقت نمی‌کنند. خوش‌بختانه دوچرخه‌ی سحر توی صندوق ماشین جا شد  و می‌شود پارک و پیست دوچرخه رفت.  من نمی‌دانم این هم‌وطنان عزیز چه اصراری به دو گانه سوز کردن ماشین‌های شخصی‌شان دارند؟ که هم از گذاشتن آن کپسول گاز گنده در صندوق ماشین‌شان نمی‌ترسند و هم به آن همه فضای صندوق عقب که از دست می‌رود، افسوس نمی‌خورند.

جمعه صبح زود بلند شده بود و عروسک‌هایش را توی سبد دوچرخه چیده بود و بیدارمان کرد که: بریم پارک!