گاهی از این که در خانه مان روزگار این قدرخوب و خوش می گذرد عذاب وجدان می گیرم. دوست دارم پایان قصه همین طوری شود. مثل یک بعد از ظهر زمستانی که آفتاب تا ته خانه سرک کشیده و خانه انگار در آرامش و سکوت چرت می زند و بچه ای با نور و سایه بازی اش گرفته.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
نوش جانتان!
عکسها و نوشته های شما هم لبخندی پهن روی صورت ما نقاشی میکند که خوب است، خیلی خوب
:)
Post a Comment