به نام پدر

فرم رضایت‌‌نا‌مه را برای پرونده‌ی دندان‌پزشکی سحر پر می‌کردم.

نام بیمار: اسمش را به طور کامل نوشتم.

نام پدر: مرتضی...

اشتباه شد! باید نام کوچک خودم را می‌نوشتم نه نام کوچک پدربزرگش را. عادت کرده‌ام در فرم‌ها جلوی نام پدر بنویسم مرتضی. دستم بیش از اندازه متوقف شده بود. دستم نمی‌رفت جلوی نام پدر نام خودم را بنویسم.  چیز زیادی یادم نیست. آن قدر که در خاطره‌ها مانده گویا  خیلی بهتر از من بوده. دست‌کم شک ندارم که جرات و شهامت او را ندارم. نام پدر سال‌ها در فرم‌های من مرتضی بود.  کاش می‌شد در فرم‌های اداری نام پدر بزرگ را هم به طور اختیاری بنویسیم. حیف سحر است که نام مرتضا در فرم‌هایش نوشته نشود.